محمدضا مهدوی­ پور/ بهتاش صناعیها در فیلم جدید خود با عنوان «قصیده گاو سفید» علاقه زیادی به جریان موج نو سینمای قبل از انقلاب نشان داده است و این علاقه را در بازسازی فیلم سینمایی «بیتا»  افشا کرده است. چه اینکه فیلم صناعیها به واسطه داستانش، می تواند تداعی گر «آرامش در حضور دیگران» باشد با همان جمود زیستی و اضمحلال روابط خانوادگی و رنج زنان از مردان و پشیمانی یک نسل از گذشته و عملکردش با این تفاوت که در آن فیلم یک سرهنگ از اقداماتش در رژیم قبلی پشیمان بود و دچار مازوخیسم و خود آزاری شده بود، اکنون در «قصیده گاو سفید» یک قاضی  از حکمی که داده است و یک نفر را به ظاهر اشتباه  اعدام کرده است دچار کشمکش روحی شده است.

«قصیده گاو سفید» بازهم همانند برخی آثار در این سال ها به سراغ موضوع قصاص رفته تا در آن شبهه افکنی کند! اثری که اگر چه در ضدیت با این حکم الهی خواسته تا از رویکرد جدیدی در داستان پردازی بهره مند شود؛ اما به عنوان یک اثر سینمایی جزئیات زیادی ندارد و البته در برابر هرگونه طبقه بندی ژانر و سبک هم مقاومت می‌کند. این فیلم چه در آغاز و یا پایان بندی از یک ابهام و عدم قطعیت رنج برده و به گونه‌ای دارای پایان باز می باشد؛ اثری ضعیف از منظر ساختارهای سینمایی که تلاش دارد با ایجاد شبهه‌ای متفاوت، ذهنیتی منفی از یک حکم قضایی را تبلیغ نماید، و البته این همه تلاش در این زمینه سوال برانگیز است! البته تا به انتها نیز معین نمی شود که قصیده اش کجاست!؟ و اساسا چه نوع شاعرانگی و یا بن‌مایه ادبیاتی را دنبال می کند! اما با توجه به سخنان کارگردان اثر که گفت: « گاوی که در فیلم بود به عنوان سمبل استفاده شده بود»؛ می توان تفاسیر منفی بسیاری را متوجه لایه های درونی «قصیده گاو سفید» دانست که البته به سبب کیفیت نازل اثر تا به پایان مسطور می ماند.